Indeks

1. NARUSZENIA, KTÓRYCH MOGĄ DOPUŚCIĆ SIĘ PRZEDSIĘBIORSTWA DELEGUJĄCE PRACOWNIKÓW DO HISZPANII
2. NARUSZENIA I KARY ZA NIEDOPEŁNIENIE OBOWIĄZKÓW W ZAKRESIE DOKUMENTACJI ORAZ WSPÓŁPRACY Z INSPEKCJĄ PRACY I UBEZPIECZEŃ SPOŁECZNYCH W ODNIESIENIU DO DELEGOWANIA
3. KARY ADMINISTRACYJNE ZA NARUSZENIA POPEŁNIONE PRZEZ PRZEDSIĘBIORSTWA DELEGUJĄCE PRACOWNIKÓW DO HISZPANII
4. SKARGI I ZAWIADOMIENIA KIEROWANE DO INSPEKCJI PRACY I UBEZPIECZEŃ SPOŁECZNYCH (ITSS) W SPRAWIE DOMNIEMANYCH NIEPRAWIDŁOWOŚCI
5. POSTĘPOWANIE ADMINISTRACYJNE W SPRAWIE NAKŁADANIA KAR W DZIEDZINIE PORZĄDKU SPOŁECZNEGO
6. ROSZCZENIA OSÓB POSZKODOWANYCH PRZED SĄDEM

Naruszenia porządku społecznego i przewidziane za nie kary reguluje królewski dekret ustawodawczy nr 5/2000 z dnia 4 sierpnia zatwierdzający tekst jednolity ustawy o naruszeniach porządku społecznego i przewidzianych za nie karach (zwanej dalej ustawą LISOS).

1. NARUSZENIA, KTÓRYCH MOGĄ DOPUŚCIĆ SIĘ PRZEDSIĘBIORSTWA DELEGUJĄCE PRACOWNIKÓW DO HISZPANII

   Obejmują one naruszenia, których mogą dopuścić się przedsiębiorstwa delegujące pracowników do Hiszpanii w odniesieniu do kwestii stanowiących podstawowe rozwiązania prawa pracy, czyli tych określonych w art. 3 ust. 1 dyrektywy 96/71, a także w art. 3 ustawy nr 45/1999, będących normami ustawodawstwa hiszpańskiego bezwzględnie obowiązującymi te przedsiębiorstwa.

   • 1.1. NARUSZENIA DOTYCZĄCE PŁAC I WYNAGRODZEŃ

     Nieprzestrzeganie przepisów w dziedzinie wynagrodzeń może prowadzić do powstania opisanych poniżej naruszeń oraz nałożenia kar określonych w sekcji 3.1.

     Naruszenia związane z niewypłaceniem wynagrodzeń

     Niewypłacenie wynagrodzenia i powtarzające się opóźnienia w wypłacie należnych wynagrodzeń stanowią bardzo poważne naruszenie w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy LISOS.

     Naruszenia związane z wypłacaniem wynagrodzeń niższych niż przewidziane w ustawie

     Zalicza się do nich naruszenie przewidziane w art. 7 ust. 10 ustawy LISOS, zgodnie z którym za poważne naruszenie uznaje się ustanowienie mniej korzystnych warunków pracy, w tym warunków dotyczących wynagrodzenia, niż te przewidziane w ustawie lub układzie zbiorowym pracy, zarówno w odniesieniu do stawek wynagrodzenia, okresu płatności, jak i sposobu płatności, chyba że należy zakwalifikować je jako bardzo poważne naruszenie zgodnie z art. 8 ustawy LISOS.

     Naruszenia związane z niekompletnymi paskami wynagrodzeń

     Nieuwzględnienie na pasku wynagrodzeń sum faktycznie wypłaconych pracownikowi, przy czym przez wynagrodzenie rozumie się wszelkie świadczenia przyznawane pracownikowi, w formie pieniężnej lub w naturze, z tytułu zawodowego świadczenia usług jako pracownik najemny, niezależnie od formy wynagrodzenia i tego, czy jest one wypłacane za rzeczywistą pracę czy okresy odpoczynku zaliczane do czasu pracy, stanowi poważne naruszenie w rozumieniu art. 7 ust. 3 ustawy LISOS.

     Naruszenia związane z brakiem pasków wynagrodzenia

     Nieposiadanie pasków wynagrodzenia pracowników delegowanych w zakładzie pracy podczas kontroli Inspekcji Pracy i Ubezpieczeń Społecznych jest niezgodne z przepisami art. 6 ust. 2 lit. b) ustawy nr 45/1999 i stanowi poważne naruszenia przewidziane w art. 10 ust. 2 lit. b) ustawy LISOS.

     Nieprzekazanie pracownikom delegowanym pasków wynagrodzenia stanowi drobne naruszenie w rozumieniu art. 6 ust. 2 ustawy LISOS.

   • 1.2. NARUSZENIA ZWIĄZANE Z DZIENNYM WYMIAREM CZASU PRACY, URLOPAMI WYPOCZYNKOWYMI I CZASEM PRACY

     Nieprzestrzeganie przepisów w zakresie dziennego wymiaru czasu pracy, urlopu wypoczynkowego i czasu pracy może prowadzić do powstania poważnego naruszenia przewidzianego w art. 7 ust. 5 ustawy LISOS opisanego poniżej oraz nałożenia kar określonych w sekcji 3.1.

     Ma miejsce poważne naruszenie w przypadku stwierdzenia, że przedsiębiorstwa naruszyły zasady i ograniczenia ustanowione przez prawo lub układy zbiorowe pracy w zakresie dziennego wymiaru czasu pracy, pracy w porze nocnej, godzin nadliczbowych, godzin dodatkowych, odpoczynku, urlopu wypoczynkowego, urlopu okolicznościowego, rejestrowania czasu pracy oraz czasu pracy w ogóle.

   • 1.3. NARUSZENIA BEZPIECZEŃSTWA I HIGIENY PRACY A COVID-19

     Nieprzestrzeganie przepisów w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy lub zapobiegania ryzyku zawodowemu może prowadzić do powstania naruszeń opisanych poniżej oraz nałożenia kar określonych w sekcji 3.2.

     1. Naruszenia związane z niewywiązaniem się z obowiązków w zakresie zarządzania prewencyjnego

        Zgodnie postanowieniami art. 12 ust. 1 lit. b) i art. 12 ust. 6 ustawy LISOS ma miejsce poważne naruszenie, gdy przedsiębiorstwo:

        • Nie wywiązuje się z obowiązku przeprowadzenia oceny ryzyka lub nie przeprowadza jej prawidłowo.
        • Nie wywiązuje się z obowiązku zaplanowania środków zapobiegawczych wynikających z przeprowadzonej oceny.
        • Nie wywiązuje się z obowiązku wdrożenia tych środków.
     2. Naruszenia związane z kontrolnymi badaniami lekarskimi

        Nieprzeprowadzenie kontrolnych badań lekarskich i nieprzekazanie ich wyników osobom zainteresowanym stanowi poważne naruszenie w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy LISOS.

        Przedsiębiorstwo, które narusza obowiązek zachowania poufności przy wykorzystywaniu danych dotyczących kontroli stanu zdrowia pracowników popełnia bardzo poważne naruszenie w rozumieniu art. 13 ust. 5 ustawy LISOS.

     3. Naruszenia związane ze zgłaszaniem wypadków przy pracy i chorób zawodowych oraz z prowadzeniem dochodzeń w tych sprawach

        W przypadku przedsiębiorstw delegujących pracowników do Hiszpanii naruszenia opisano w sekcji 2.2, a kary – w sekcji 3.1.

     4. Naruszenia związane z przydzielaniem pracowników do stanowisk pracy niezgodnych z ich stanem zdrowia

        Przypisanie pracownika do stanowiska, którego warunki są niezgodne z jego cechami osobowymi lub przypisanie do stanowiska pracownika, który wyraźnie znajduje się w przejściowych stanach lub sytuacjach uniemożliwiających sprostanie wymogom psychofizycznym danego stanowiska pracy, a także powierzanie tej osobie zadań, nie uwzględniając jej możliwości zawodowych w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy stanowi poważne naruszenie w rozumieniu art. 12 ust. 7 ustawy LISOS, chyba że takie przypadki prowadzą do powstania poważnego i bezpośredniego zagrożenia dla pracowników, w którym to przypadku ma miejsce bardzo poważne naruszenie w rozumieniu art. 13 ust. 4 ustawy LISOS.

     5. Naruszenia związane z nieprzeprowadzeniem szkoleń prewencyjnych w zakresie zagrożeń na stanowisku pracy

        Niewypełnienie obowiązków związanych ze szkoleniem i zapewnieniem pracownikom wystarczających i odpowiednich informacji na temat zagrożeń na stanowisku pracy mogących spowodować szkodę dla zdrowia i bezpieczeństwa oraz na temat mających zastosowanie środków zapobiegawczych uznaje się za poważne naruszenie w rozumieniu art. 12 ust. 8 ustawy LISOS, chyba że mogłoby to prowadzić do sytuacji poważnego i bezpośredniego ryzyka, w którym to przypadku ma miejsce bardzo poważne naruszenie w rozumieniu art. 13 ust. 10 ustawy LISOS.

     6. Naruszenia związane z narażeniem na działanie niebezpiecznych i szkodliwych substancji i czynników

        Przekroczenie dopuszczalnych limitów narażenia na działanie czynników szkodliwych na stanowiskach pracy, które zgodnie z przepisami o zapobieganiu ryzyku zawodowemu stwarza zagrożenie poważnej szkody dla bezpieczeństwa i zdrowia pracowników, bez podjęcia odpowiednich środków zapobiegawczych, uznaje się za poważne naruszenie w rozumieniu art. 12 ust. 9 ustawy LISOS, chyba że sytuacja ta stwarza poważne i bezpośrednie ryzyko, w którym to przypadku ma miejsce bardzo poważne naruszenia zgodnie z art. 13 ust. 6 ustawy LISOS.

        Poważne naruszenia w tym obszarze stanowią również:

        • Niepowiadomienie organu pracy, we wskazanych przez prawo przypadkach, o substancjach lub czynnikach fizycznych, chemicznych i biologicznych oraz procesach stosowanych w przedsiębiorstwach, które może stanowić poważne naruszenie w rozumieniu art. 12 ust. 16 lit. a) ustawy LISOS.
        • Naruszanie zakazów lub ograniczeń dotyczących działań i procesów z wykorzystaniem czynników fizycznych, chemicznych i biologicznych oraz ich stosowania w miejscach pracy, zgodnie z postanowieniami art. 12 ust. 16 lit. c) ustawy LISOS.
        • Nieprzestrzeganie ograniczeń dotyczących liczby pracowników, którzy mogą zostać narażeni na działanie niektórych czynników fizycznych, chemicznych i biologicznych, zgodnie z postanowieniami art. 12 ust. 16 lit. d) ustawy LISOS.
        • Nieprzestrzeganie zasad dotyczących znaków bezpieczeństwa oraz etykietowania i pakowania substancji niebezpiecznych, w przypadku gdy są one wykorzystywane w procesie produkcyjnym, zgodnie z postanowieniami art. 12 ust. 16 lit. g) ustawy LISOS.
        • Nieprowadzenie rejestru poziomów narażenia na działanie czynników fizycznych, chemicznych i biologicznych, wykazów narażonych pracowników i dokumentacji medycznej, zgodnie z postanowieniami art. 12 ust. 16 lit. i) ustawy LISOS.
     7. Naruszenia związane z brakiem środków reagowania w sytuacjach nadzwyczajnych

        Niepodjęcie działań w zakresie pierwszej pomocy, ochrony przeciwpożarowej i ewakuacji pracowników w sytuacjach nadzwyczajnych uznaje się za poważne naruszenie w rozumieniu art. 12 ust. 10 ustawy LISOS.

     8. Naruszenia związane z niespełniającymi norm warunkami w miejscach pracy i złym stanem narzędzi, maszyn i urządzeń

        Jeżeli warunki te stwarzają niewielkie zagrożenie dla zdrowia i integralności cielesnej osób, których one dotyczą, stanowią drobne naruszenie, o którym mowa w art. 11 ust. 4 ustawy LISOS; jeżeli jednak wiążą się z poważnym ryzykiem stanowią poważne naruszenie, zgodnie z postanowieniami art. 12 ust. 16 lit. b) ustawy LISOS.

     9. Naruszenia związane z niedostatecznymi środkami ochrony zbiorowej i indywidualnej

        Brak lub niedobór środków ochrony zbiorowej, takich jak barierki lub listwy przypodłogowe, bądź niedobór środków ochrony indywidualnej, takich jak maseczki lub pasy bezpieczeństwa, uznaje się za poważne naruszenie w rozumieniu art. 12 ust. 16 lit. f) ustawy LISOS.

     10. Naruszenia związane z brakiem infrastruktury sanitarnej, środków higieny osobistej i czystości

         Brak infrastruktury sanitarnej lub środków higieny osobistej oraz nieprzestrzeganie zasad czystości w miejscu pracy, jeśli jest to nagminne lub prowadzi do wystąpienia ryzyka dla integralności fizycznej i zdrowia pracowników, uznaje się za poważne naruszenia w rozumieniu art. 12 ust. 16 lit. h) i art. 12 ust. 17 ustawy LISOS.

     11. Naruszenia związane z brakiem ochrony kobiet w ciąży i kobiet karmiących piersią oraz młodocianych

         Nieprzestrzeganie przepisów szczególnych dotyczących ochrony bezpieczeństwa i zdrowia pracownic w okresie ciąży i karmienia piersią oraz nieprzestrzeganie przepisów szczególnych dotyczących ochrony bezpieczeństwa i zdrowia młodocianych stanowi bardzo poważne naruszenie w rozumieniu art. 13 ust. 1 i art. 13 ust. 2 ustawy LISOS.

     12. Naruszenia wynikające z niewstrzymywania lub niezawieszenia działalności w sytuacjach poważnego i bezpośredniego zagrożenia

         Poniższe przypadki stanowią bardzo poważne naruszenia w tym zakresie:

         • Niezaprzestanie lub niezawieszenie w trybie natychmiastowym, na wezwanie Inspekcji Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, prac wykonywanych z pominięciem przepisów z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, które w opinii inspektoratu stwarzają poważne i bezpośrednie zagrożenie dla bezpieczeństwa i zdrowia pracowników lub wznowienie pracy bez uprzedniego usunięcia przyczyn zaprzestania pracy, zgodnie z postanowieniami art. 13 ust. 3 ustawy LISOS.
         • Działania lub zaniechania uniemożliwiające pracownikowi skorzystanie z prawa do zaprzestania działalności w przypadku wystąpienia poważnego i bezpośredniego zagrożenia, o którym mowa w art. 21 ustawy o bezpieczeństwie i higienie pracy, zgodnie z postanowieniami art. 13 ust. 9 ustawy LISOS.
         • Niepodjęcie żadnych innych środków zapobiegawczych mających zastosowanie do warunków pracy w ramach wdrażania przepisów dotyczących zapobiegania ryzyku zawodowemu, co prowadzi do powstania poważnego i bezpośredniego zagrożenia dla bezpieczeństwa i zdrowia pracowników, zgodnie z postanowieniami art. 13 ust. 10 ustawy LISOS.
     13. Naruszenia ze względu na brak koordynacji działań zapobiegawczych

         Niepodjęcie przez pracodawców i osoby prowadzące działalność na własny rachunek, wykonujących działalność w tym samym miejscu pracy, lub przez pracodawców, o których mowa w art. 24 ust. 4 ustawy nr 31/1995 z dnia 8 listopada o bezpieczeństwie i higienie pracy (zwanej dalej „ustawą o bezpieczeństwie i higienie pracy”), środków współpracy i koordynacji niezbędnych do ochrony przed ryzykiem zawodowym i zapobiegania takiemu ryzyku, stanowi poważne naruszenie w rozumieniu art. 12 ust. 13 ustawy LISOS.

     14. Naruszenia związane z brakiem ochrony zdrowia i bezpieczeństwa (środki zapobiegawcze)

         Brak środków zapobiegawczych, w przypadku gdy są one wymagane, lub niewypełnienie obowiązków wynikających z ich stosowania stanowi poważne naruszenie w rozumieniu art. 12 ust. 15 lit. b) ustawy LISOS.

     15. Naruszenia związane z nieprzestrzeganiem środków zapobiegawczych związanych z pandemią COVID-19

         W art. 31 ust. 4 ustawy nr 2/2021 z dnia 29 marca w sprawie pilnych środków zapobiegania, powstrzymywania i koordynacji mających w celu zaradzenia kryzysowi zdrowotnemu spowodowanemu przez COVID-19 nadaje się urzędnikom Inspekcji Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, wchodzącym w skład starszego korpusu inspektorów pracy i ubezpieczenia społecznego oraz korpusu podinspektorów pracy w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, uprawnienia do monitorowania i egzekwowania przestrzegania przez pracodawców środków zdrowia publicznego określonych w art. 7 ust. 1 lit. a), b) i c) i d), gdy dotyczą one pracowników, a w określonych przypadkach, do sporządzania sprawozdań o naruszeniu przepisów.

         Na mocy tego artykułu prowadzący działalność gospodarczą, a w określonych przypadkach kierownik zakładów i jednostek, ma obowiązek:

         1. a) podjąć środki w zakresie wentylacji, utrzymania czystości i dezynfekcji, odpowiadające charakterystyce zakładów pracy i poziomu ich użytkowania, zgodnie z protokołami przyjętymi dla poszczególnych przypadków.
         2. b) udostępnić pracownikom wodę, mydło lub żele hydroalkoholowe lub środki dezynfekujące do mycia rąk o działaniu wirusobójczym, dopuszczone i zarejestrowane przez Ministerstwo Zdrowia.
         3. c) dostosować warunki pracy do sytuacji, w tym zadbać o rozmieszczenie stanowisk pracy i ustalenie systemu zmianowego, a także określenie sposobu korzystania z przestrzeni wspólnych w sposób zapewniający utrzymanie bezpiecznej odległości między pracownikami wynoszącej 1,5 m. Jeżeli utrzymanie odległości nie jest to możliwe, pracownikom należy zapewnić wyposażenie ochronne odpowiednie do poziomu zagrożenia.
         4. d) przyjąć środki mające na celu uniknięcie koncentracji osób, zarówno pracowników, jak i klientów oraz użytkowników w zakładach pracy w przedziałach czasowych, w których przewiduje się największy przepływ osób.

         Upoważnienie to obejmuje urzędników uprawnionych przez wspólnoty autonomiczne do pełnienia funkcji weryfikacji technicznej, o której mowa w art. 9 ust. 2 ustawy nr 31/1995 z dnia 8 listopada w sprawie zapobiegania ryzyku zawodowemu, zgodnie z przyznanymi im uprawnieniami.

         Zgodnie z postanowieniami art. 31 ust. 5 tej ustawy, niewywiązanie się przez pracodawcę z obowiązków opisanych w poprzednim ustępie stanowi poważne naruszenie, które podlega karze na zasadach określonych w jednolitym tekście ustawy LISOS dla poważnych naruszeń w dziedzinie zapobiegania ryzyku zawodowemu, nałożonej zgodnie z określoną tam procedurą i przez wskazane organy.

         W przypadku naruszeń ze strony organów publicznych, ma zastosowanie procedura szczególna określona w dekrecie królewskim nr 707/2002 z dnia 19 lipca zatwierdzającym rozporządzenie w sprawie specjalnego postępowania administracyjnego dotyczącego działań Inspekcji Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oraz w sprawie nałożenia środków naprawczych w przypadku nieprzestrzegania przepisów w zakresie zapobiegania ryzyku zawodowemu w ramach ogólnej administracji państwowej lub w mającym zastosowanie prawodawstwie wspólnoty autonomicznej.

     16. Naruszenia przepisów ustawy nr 32/2006 o podwykonawstwie

         Nieprzestrzeganie przepisów przez podwykonawców

         • Niedopełnienie obowiązku wykazania, że dysponuje się zasobami ludzkimi, zarówno na poziomie kierowniczym, jak i produkcyjnym, posiadającymi niezbędne przeszkolenie w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz stosowną służbą bhp i wpis do stosownego rejestru bądź niedopełnienie obowiązku zweryfikowania spełnienia tych warunków i dokonania rejestracji przez podwykonawców, z którymi zawarto umowę, stanowi poważne naruszenie w rozumieniu art. 12 ust. 27 lit. a) ustawy LISOS, a w przypadku prac wiążących się ze szczególnym ryzykiem, ma miejsce bardzo poważne naruszenie w rozumieniu art. 13 ust. 15 lit. a) ustawy LISOS.
         • Nieprzekazanie informacji umożliwiających podwykonawcy prowadzenie w sposób uporządkowany i aktualny księgi podwykonawstwa wymaganej na podstawie ustawy o podwykonawstwie w sektorze budowlanym, stanowi poważne naruszenie w rozumieniu art. 13 ust. 15 lit. b) ustawy LISOS.
         • Zawarcie umowy z innym podwykonawcą, podwykonawcami lub osobami pracującymi na własny rachunek, przekraczając dopuszczalne na mocy prawa poziomy podwykonawstwa bez wyraźnej zgody kierownictwa projektu lub pozwolenie innym podwykonawcom lub osobom pracującym na własny rachunek na takie działanie w ramach wykonania umowy podwykonawstwa stanowią poważne naruszenie w rozumieniu art. 12 ust. 27 ustawy LISOS, chyba że:
           • W przypadku prac o szczególnym ryzyku, uregulowanych przepisami prawnymi dotyczącymi prac budowlanych, należy zakwalifikować naruszenie jako bardzo poważne w rozumieniu art. 13 ust. 15 lit. b) ustawy LISOS;
           • Ponadto w przypadku, gdy dane przekazane wykonawcy lub jego głównemu podwykonawcy zostały sfałszowane, skutkując prowadzeniem działań budowlanych z naruszeniem zasad podwykonawstwa lub prawnie ustanowionych wymogów, należy zakwalifikować naruszenie jako bardzo poważne w rozumieniu art. 13 ust. 15 lit. c) ustawy LISOS.
         • Sfałszowanie danych przekazanych wykonawcy lub jego głównemu podwykonawcy, które skutkuje prowadzeniem działań budowlanych z naruszeniem zasad podwykonawstwa lub prawnie ustanowionych wymogów stanowi bardzo poważne naruszenie w rozumieniu art. 13 ust. 15 lit. c) ustawy LISOS.

         Nieprzestrzeganie przepisów przez wykonawców

         • Nieposiadanie przez wykonawcę działającego w sektorze budowlanym księgi podwykonawstwa wymaganej na podstawie art. 8 ustawy nr 32/2006 z dnia 18 października o podwykonawstwie w sektorze budowlanym (zwanej dalej „ustawą o podwykonawstwie w sektorze budowlanym”) stanowi drobne naruszenie w rozumieniu art. 11 ust. 6 ustawy LISOS.
         • Nieposiadanie przez wykonawcę lub podwykonawcę dokumentacji użytkowanych maszyn lub tytułu prawnego potwierdzającego ich posiadanie oraz wszelkiej dokumentacji wymaganej na mocy obowiązujących przepisów stanowi drobne naruszenie w rozumieniu art. 11 ust. 7 ustawy LISOS.
         • Nieprowadzenie księgi podwykonawstwa w sposób uporządkowany i aktualny lub nieprowadzenie jej na zasadach określonych przepisami prawa stanowi poważne naruszenie w rozumieniu art. 12 ust. 28 ustawy LISOS.
         • Umożliwienie podwykonawcom lub osobom zatrudnionym na własny rachunek udziału w realizacji umowy, wykraczając poza prawnie dozwolone poziomy podwykonawstwa bez uzyskania wyraźnej zgody kierownictwa projektu, przy założeniu, że nie sfałszowano danych przekazanych wykonawcy lub głównemu podwykonawcy, stanowi poważne naruszenie w rozumieniu art. 12 ust. 28 lit. c) ustawy LISOS, z wyjątkiem prac o szczególnym ryzyku, uregulowanych rozporządzeniem wykonawczym mającym zastosowanie do prac budowlanych, w którym to przypadku należy zakwalifikować naruszenie jako bardzo poważne w rozumieniu art. 13 ust. 16 lit. a) ustawy LISOS.
         • Niedopełnienie obowiązku wykazania, w formie przewidzianej w przepisach ustawowych lub wykonawczych, że dysponuje się zasobami ludzkimi, zarówno na poziomie kierowniczym, jak i produkcyjnym, posiadającymi niezbędne przeszkolenie w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz stosowną służbą bhp i wpis do stosownego rejestru bądź niedopełnienie obowiązku weryfikacji, czy zatrudnieni podwykonawcy spełniają te wymogi i posiadają wpis do rejestru, stanowi poważne naruszenie w rozumieniu art. 12 ust. 28 lit. c) ustawy LISOS, z wyjątkiem prac o szczególnym ryzyku uregulowanych rozporządzeniem wykonawczym dla prac budowlanych, w którym to przypadku należy zakwalifikować naruszenie jako bardzo poważne w rozumieniu art. 13 ust. 16 lit. b) ustawy LISOS.
         • Naruszenie prawa przedstawicieli pracowników do uzyskania informacji na temat wykonawstwa i podwykonawstwa realizowanych na terenie budowy oraz do dostępu do księgi podwykonawstwa na warunkach określonych w ustawie o podwykonawstwie w sektorze budowlanym stanowi poważne naruszenie w rozumieniu art. 12 ust. 28 lit. d) ustawy LISOS.

         Nieprzestrzeganie przepisów przez deweloperów budowlanych

         • W świetle ustawy o podwykonawstwie w sektorze budowlanym, poważnym naruszeniem ze strony dewelopera budowlanego jest zezwolenie, w ramach działalności kierownictwa projektu, na wyjątkowe rozszerzenie łańcucha podwykonawców, w przypadku gdy w sposób oczywisty nie zachodzą ku temu przewidziane w tej ustawie przyczyny, co stanowi poważne naruszenie w rozumieniu art. 12 ust. 29 LISOS, z wyjątkiem prac wiążących się ze szczególnym ryzykiem zgodnie z regulującymi je przepisami, w którym to przypadku uznaje się naruszenie za bardzo poważne w rozumieniu art. 13 ust. 17 ustawy LISOS.

   • 1.4. NARUSZENIA ZWIĄZANE Z PRZEKAZYWANIEM PRACOWNIKÓW I AGENCJAMI PRACY TYMCZASOWEJ

     Nieprzestrzeganie przepisów w zakresie przekazywania pracowników może prowadzić do powstania opisanych poniżej naruszeń oraz do nałożenia kar określonych w sekcji 3.1.

     1. Naruszenie związane z nielegalnym przekazywaniem Pracowników

        Zgodnie z art. 43 Kodeksu pracy zatrudnianie pracowników w celu tymczasowego przekazania ich innemu przedsiębiorstwu może odbywać się wyłącznie za pośrednictwem należycie upoważnionych do tego agencji pracy tymczasowej na warunkach przewidzianych w ustawie. Niedopełnienie tego obowiązku stanowi bardzo poważne naruszenie w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy LISOS.

     2. Naruszenia popełniane przez agencje pracy tymczasowej mające siedzibę w innych państwach UE lub EOG, a także przez przedsiębiorstwa użytkowników

        Naruszenia te są uregulowane w art. 19a, 19b i 19c ustawy LISOS.

        • Poważne naruszenia popełniane przez agencje pracy tymczasowej obejmują:
        • Niezawarcie umowy o pracę tymczasową na piśmie.
        • Zawieranie umów o pracę tymczasową dla celów innych niż określone w art. 6 ust. 2 ustawy nr 14/1994 z dnia 1 czerwca, która reguluje działalność agencji pracy tymczasowych.
          • Bardzo poważne naruszenia popełniane przez agencje pracy tymczasowej obejmują:
            • Zawieranie umów o pracę tymczasową, jeśli agencja pracy tymczasowej nie jest należycie ustanowiona zgodnie z ustawodawstwem państwa, w którym ma siedzibę, lub nie spełnia przewidzianych w tym ustawodawstwie warunków tymczasowego udostępnienia zatrudnionych przez nią pracowników przedsiębiorstwom użytkownikom.
            • Zawieranie umów o pracę tymczasową w zakresie wykonywania czynności i prac, które podlegają regulacji ze względu na szczególne zagrożenie dla bezpieczeństwa lub zdrowia, z którymi się wiążą.
            • Przekazywanie pracowników na podstawie umowy o pracę tymczasową do innej agencji pracy tymczasowej lub do innych przedsiębiorstw w celu ich późniejszego skierowania do osób trzecich.
     3. Naruszenia popełniane przez przedsiębiorstwa użytkowników mające siedzibę lub prowadzące działalność w Hiszpanii

        Nieprzekazanie agencji pracy tymczasowej informacji dotyczących całkowitego wynagrodzenia przewidzianego w układzie zbiorowym pracy mającym zastosowanie do danego stanowiska w celu włączenia go do umowy o pracę tymczasową stanowi drobne naruszenie.

        • Poważne naruszenia obejmują:
          • Niezawarcie umowy o pracę tymczasową na piśmie.
          • Zawieranie umów o pracę tymczasową dla celów innych niż przewidziane w art. 6 ust. 2 ustawy nr 14/1994 z dnia 1 czerwca lub w celu obsadzenia stanowisk, dla których nie przeprowadzono wcześniej obowiązkowej oceny ryzyka.
          • Działania lub zaniechania uniemożliwiające pracownikom delegowanym korzystanie z praw określonych w art. 17 ustawy nr 14/1994 z dnia 1 czerwca.
          • Nieprzekazanie informacji pracownikowi tymczasowemu na zasadach określonych w art. 16 ust. 1 ustawy nr 14/1994 z dnia 1 czerwca.
          • Zawieranie umów o pracę tymczasową w celu obsadzenia stanowisk lub pełnienia obowiązków, które w ciągu poprzedzających dwunastu miesięcy zostały zniesione z powodu niesprawiedliwego zwolnienia, zwolnienia grupowego lub z przyczyn obiektywnych, bądź w celu obsadzenia stanowisk, które w okresie poprzedzających osiemnastu miesięcy były już obsadzone przez ponad trzynaście i pół miesiąca, nieprzerwanie lub w sposób ciągły, przez pracowników udostępnianych przez agencje pracy tymczasowej, przy czym w obu przypadkach naruszenie obejmuje wszystkich pracowników, których dotyczy.
          • Zezwolenie na rozpoczęcie świadczenia usług przez pracowników delegowanych bez uzyskania dokumentów potwierdzających, że otrzymali oni informacje o zagrożeniach i środkach zapobiegawczych, odbyli niezbędne szkolenie specjalistyczne, a ich stan zdrowia pozwala na zajmowanie danego stanowiska.
          • Niedopełnienie przez przedsiębiorstwo użytkownika obowiązku poinformowania agencji pracy tymczasowej z odpowiednim wyprzedzeniem o rozpoczęciu tymczasowego delegowania pracownika delegowanego do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa będącego sygnatariuszem Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym na zasadach przewidzianych w ustawie.
        • Bardzo poważne naruszenia obejmują:
          • Działania przedsiębiorstwa naruszające prawo do strajku, polegające na zastępowaniu pracowników uczestniczących w strajku innymi pracownikami udostępnianymi przez agencję pracy tymczasowej.
          • Zawieranie umów o pracę tymczasową w celu wykonywania czynności i prac, które polegają regulacjom prawnym ze względu na szczególne zagrożenie dla bezpieczeństwa lub zdrowia, z jakim się wiążą, przy czym w takich przypadkach każda taka umowa stanowi osobne naruszenie.
          • Zawieranie umów o pracę tymczasową z agencjami pracy tymczasowej, które nie zostały należycie utworzone zgodnie z przepisami państwa, w którym mają siedzibę lub które nie spełniają wymogów określonych w wyżej wymienionych przepisach w zakresie udostępniania zatrudnionych przez nie pracowników przedsiębiorstwom użytkownikom.
        • Naruszenia dokonywane przez przedsiębiorstwa użytkowników mające siedzibę w innym państwie członkowskim lub państwie Europejskiego Obszaru Gospodarczego.
          • Niepoinformowanie przez przedsiębiorstwo użytkownika agencji pracy tymczasowej z siedzibą w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej lub państwie będącym sygnatariuszem Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym o rozpoczęciu tymczasowego oddelegowania pracownika delegowanego do Hiszpanii, z odpowiednim wyprzedzeniem umożliwiającym agencji pracy tymczasowej powiadomienie władz hiszpańskich, stanowi poważne naruszenie.

   • 1.5. NARUSZENIA ZWIĄZANE Z ZAKWATEROWANIEM PRACOWNIKÓW

     Dla przypadków, gdy regulacje prawne lub sektorowy układ zbiorowy pracy nakładają na pracodawców obowiązek zapewnienia pracownikom zakwaterowania, w ustawie LISOS przewidziano naruszenia wynikające z nieprzestrzegania przepisów art. 11 i 12 tej ustawy. Obowiązujące kary opisano w sekcji 3.2.

     1. Naruszenia warunków zakwaterowania bez poważnych konsekwencji dla integralności cielesnej lub zdrowia pracowników

        Naruszenie art. 11 ust. 4 obejmuje naruszenie przepisów dotyczących zapobiegania nieznacznemu ryzyku zawodowemu, o ile nie ma ono poważnego wpływu na integralność cielesną lub zdrowie pracowników.

     2. Naruszenia warunków zakwaterowania mające poważne konsekwencje dla integralności cielesnej lub zdrowia pracowników

        W przypadku gdy naruszenia przepisów dotyczących zapobiegania ryzyku zawodowemu związanemu z zakwaterowaniem stwarzają poważne zagrożenie dla integralności cielesnej lub zdrowia pracowników, uznaje się je za poważne naruszenia w rozumieniu art. 12 ust. 16. Obejmują one nieprzestrzeganie przepisów w odniesieniu do:

        • Ograniczeń dotyczących liczby pracowników, którzy mogą zostać narażeni na działanie niektórych czynników fizycznych, chemicznych i biologicznych.
        • Infrastruktury sanitarnej lub środków higieny osobistej.
     3. Zakwaterowanie a COVID-19

        W art. 31 ust. 4 ustawy nr 2/2021 nadano urzędnikom Inspekcji Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, wchodzącym w skład starszego korpusu inspektorów pracy i ubezpieczenia społecznego oraz korpusu podinspektorów pracy w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, uprawnienia do monitorowania i egzekwowania przestrzegania przez pracodawców środków zdrowia publicznego określonych w art. 7 ust. 1 tej ustawy, a w określonych przypadkach do sporządzania sprawozdań o naruszeniu przepisów.

        Środki te mają na celu zapobieganie, powstrzymywanie i koordynację niezbędne do zaradzenia kryzysowi zdrowotnemu spowodowanemu przez COVID-19, pod warunkiem, że mają one wpływ na pracowników. Naruszenie tych przepisów podlega karom zgodnie z ustawą o naruszeniach porządku społecznego i przewidzianych za nie karach.

   • 1.6. NARUSZENIA ZASADY RÓWNEGO TRAKTOWANIA I NIEDYSKRYMINACJI

     W rozumieniu art. 8 ust. 12 ustawy LISOS uznaje się za bardzo poważne naruszenie „jednostronne decyzje przedsiębiorstwa skutkujące pośrednią lub bezpośrednią dyskryminacją ze względu na wiek lub niepełnosprawność bądź niesprawiedliwym traktowaniem w zakresie wynagrodzenia, dziennego wymiaru czasu pracy, szkoleń, awansów i innych warunków pracy ze względu na płeć, pochodzenie, w tym rasę lub pochodzenie etniczne, stan cywilny, status społeczny, wyznanie lub przekonania, poglądy polityczne, orientację seksualną, przynależność do związków zawodowych i porozumień w ramach tych związków lub jej brak, więzi rodzinne z innymi pracownikami przedsiębiorstwa lub język, którym posługuje się pracownik w Hiszpanii, a także decyzje pracodawcy, które wiążą się z niekorzystnym traktowaniem pracownika w odpowiedzi na skargę złożoną na przedsiębiorstwo lub na działania administracyjne albo sądowe mające na celu egzekwowanie zasady równego traktowania i braku dyskryminacji”.

     Jeżeli danego postępowania nie można zakwalifikować jako bardzo poważne naruszenie, może ono stanowić poważne naruszenie w rozumieniu art. 7 ust. 10 ustawy LISOS.

     Obowiązujące kary opisano w sekcji 3.1.

   • 1.7. PRZESTĘPSTWA ZWIĄZANE Z ZATRUDNIANIEM MŁODOCIANYCH

     Nieprzestrzeganie prawa pracy w zakresie pracy młodocianych stanowi bardzo poważne naruszenie w rozumieniu art. 8 ust. 4 ustawy LISOS.

     Obowiązujące kary opisano w sekcji 3.1.

   • 1.8. NARUSZENIA PRAWA DO PRYWATNOŚCI I NALEŻYTEGO POSZANOWANIA GODNOŚCI

     Art. 8 ust. 11 ustawy LISOS wyraźnie stanowi, że działania pracodawcy naruszające prawo do prywatności i należytego poszanowania godności pracowników stanowią bardzo poważne naruszenia.

     Jeżeli danego postępowania nie można zakwalifikować jako bardzo poważne naruszenie, może ono stanowić poważne naruszenie w rozumieniu art. 7 ust. 10 ustawy LISOS.

     Obowiązujące kary opisano w sekcji 3.1.

   • 1.9. NARUSZENIA PRAWA DO TWORZENIA ZWIĄZKÓW ZAWODOWYCH I WSTĘPOWANIA DO NICH ORAZ PRAWA DO STRAJKU I ZGROMADZEŃ

     Naruszenia te uregulowano w art. 7 i 8 ustawy LISOS. Obowiązujące kary opisano w sekcji 3.1.

     1. Naruszenia wynikające z nieprzestrzegania praw delegatów związków zawodowych
        • Łamanie prawa do informacji, przesłuchań i konsultacji z delegatami związków zawodowych uznaje się za poważne naruszenie w rozumieniu art. 7 ust. 7 ustawy LISOS
        • Łamanie praw sekcji związków zawodowych w zakresie przyznawania im płatnych godzin oraz odpowiednich pomieszczeń na potrzeby prowadzonej działalności, a także udostępniania tablic informacyjnych, stanowi poważne naruszenie w rozumieniu art. 7 ust. 8 ustawy LISOS.
        • Naruszenie praw sekcji związkowych w zakresie pobierania składek oraz rozpowszechniania i otrzymywania informacji związkowych stanowi poważne naruszenie przewidziane w art. 7 ust. 9 ustawy LISOS.
     2. Naruszenia związane z działaniami utrudniającymi korzystanie z prawa do zgromadzeń

        Działania lub zaniechania uniemożliwiające pracownikom, ich przedstawicielom i sekcjom związkowym korzystanie z prawa do zgromadzeń stanowią bardzo poważne naruszenie w rozumieniu art. 8 ust. 5 ustawy LISOS.

     3. Naruszenia związane z działaniami utrudniającymi korzystanie z prawa do strajku

        Działania pracodawców utrudniające pracownikom korzystanie z prawa do strajku polegające na zastępowaniu pracowników uczestniczących w strajku innymi pracownikami niezwiązanymi w tym czasie z miejscem pracy stanowią bardzo poważne naruszenie w rozumieniu art. 8 ust. 10 ustawy LISOS.

2. NARUSZENIA I KARY ZA NIEDOPEŁNIENIE OBOWIĄZKÓW W ZAKRESIE DOKUMENTACJI ORAZ WSPÓŁPRACY Z INSPEKCJĄ PRACY I UBEZPIECZEŃ SPOŁECZNYCH W ODNIESIENIU DO DELEGOWANIA

   W odniesieniu do obowiązków w zakresie dokumentacji i współpracy z Inspekcją Pracy i Ubezpieczeń Społecznych poniżej opisano naruszenia i kary, które mogą mieć zastosowanie w poszczególnych sprawach.

   • NIEDOPEŁNIENIE OBOWIĄZKU ZGŁOSZENIA DELEGOWANIA ORGANOM PRACY

     Przedsiębiorstwa, które delegują pracowników w ramach świadczenia usług poza granicami państwowymi, są zobowiązane do wcześniejszego powiadomienia właściwych organów pracy o delegowaniu takich pracowników, zgodnie z postanowieniami art. 5 ust. 2 ustawy nr 45/1999, z wyjątkiem przypadku przewidzianego w art. 5 ust. 3 tej ustawy, gdy okres delegowania nie przekracza ośmiu dni, pod warunkiem, że nie jest to agencja pracy tymczasowej.

     • Przypadki, w których zawiadomienie zawiera wady formalne, uznaje się za drobne naruszenie w rozumieniu art. 10 ust. 1 ustawy LISOS.
     • Zawiadomienie o delegowaniu po jego rozpoczęciu lub niewyznaczenie przedstawiciela przedsiębiorstwa uprawnionego do kontaktowania się z właściwymi władzami hiszpańskimi oraz do wysyłania i odbierania dokumentów lub powiadomień stanowi poważne naruszenie w rozumieniu art. 10 ust. 2 ustawy LISOS.
     • W rozumieniu tego artykułu za poważne naruszenie uznaje się również poinformowanie właściwych organów o powodach przedłużenia okresu delegowania pracowników na podstawie faktów i okoliczności, które okażą się fałszywe lub niedokładne.
     • Zaniechanie powiadomienia właściwego organu pracy, a także podanie nieprawdziwych informacji lub zatajenie danych w zawiadomieniu uznaje za bardzo poważne naruszenie w rozumieniu art. 10 ust. 3 ustawy LISOS.

   • NIEDOPEŁNIENIE OBOWIĄZKU ZGŁOSZENIA WYPADKÓW PRZY PRACY DO ORGANU PRACY WŁAŚCIWEGO DLA DANEJ WSPÓLNOTY AUTONOMICZNEJ

     Obowiązującym rozporządzeniem w sprawie zgłaszania wypadków przy pracy mającym zastosowanie do przedsiębiorstw, które tymczasowo delegują pracowników do Hiszpanii jest rozporządzenie z dnia 16 grudnia 1987 r.

     Zgodnie z art. 6 tego rozporządzenia, przedsiębiorstwa delegujące pracowników do Hiszpanii mają następujący obowiązek:

     Jeżeli wypadek, mający miejsce w zakładzie pracy lub w czasie podróży w ciągu dnia pracy, spowodował śmierć pracownika i został uznany za poważny lub bardzo poważny, albo wypadek mający miejsce w zakładzie pracy dotknął więcej niż czterech pracowników, niezależnie od tego, czy wszyscy należą do personelu przedsiębiorstwa, pracodawca ma obowiązek zgłosić w terminie nie dłuższym niż 24 godziny to zdarzenie za pośrednictwem telegramu lub innego podobnego środka komunikacji do organu pracy prowincji, w której doszło do wypadku lub w pierwszym porcie, do którego przybije statek albo na pierwszym lotnisku, na którym wyląduje samolot, jeżeli te środki transportu są zakładem pracy, w którym miał miejsce wypadek.

     Powiadomienie musi zawierać nazwę, adres i numer telefonu przedsiębiorstwa, imię i nazwisko osoby, która uległa wypadkowi, pełny adres miejsca, w którym doszło do wypadku, a także jego krótki opis.

     ADRES STRONY władz odpowiedzialnych za zatrudnienie poszczególnych wspólnot autonomicznych

     Niezgłoszenie wypadków przy pracy zakwalifikowanych jako poważne, bardzo poważne lub ze skutkiem śmiertelnym, stanowi poważne naruszenie w rozumieniu art. 10 ust. 2 ustawy LISOS. W przypadku gdy wypadek zakwalifikowano jako lekki, niezgłoszenie go w wymaganym terminie oraz w wymaganej formie stanowi drobne naruszenie w rozumieniu art. 11 ust. 1 lit. b) ustawy LISOS.

   • NIEDOPEŁNIENIE OBOWIĄZKU WSPÓŁPRACY Z INSPEKCJĄ PRACY I UBEZPIECZEŃ SPOŁECZNYCH

     Przedsiębiorstwa delegujące pracowników muszą przechowywać dokumentację dotyczącą delegowania w miejscu pracy lub w formie cyfrowej do natychmiastowego wglądu i w razie potrzeby przedłożyć ją właściwym organom pracy, w szczególności Inspekcji Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

     W związku z powyższym, nieprzedłożenie dokumentacji wymaganej przez Inspekcję Pracy i Zabezpieczenia Społecznego lub przedłożenie któregokolwiek dokumentu bez jego tłumaczenia stanowi poważne naruszenie w rozumieniu art. 10 ust. 2 ustawy LISOS.

   • NARUSZENIA ZWIĄZANE Z UTRUDNIANIEM PRAC INSPEKCJI

     Zgodnie z postanowieniami art. 50 ustawy LISOS, działania lub zaniechania, które zakłócają, opóźniają lub uniemożliwiają wykonywanie przez Inspekcję Pracy i Ubezpieczeń Społecznych powierzonych jej funkcji, noszą znamiona utrudniania przeprowadzania inspekcji i są kwalifikowane jako poważne naruszenia, z wyłączaniem przypadków opisanych poniżej.

     • Za drobne naruszenia uznaje się:
       • Te, które pociągają za sobą zwykłe opóźnienie w wypełnianiu obowiązków informowania, komunikowania się lub stawiennictwa, chyba że takie obowiązki są wymagane w trakcie inspekcji i odnoszą się do dokumentów lub informacji, które mają być przechowywane lub przedstawione w miejscu pracy.
       • Brak księgi wizyt Inspekcji Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w miejscu pracy.
     • Za bardzo poważne naruszenia uznaje się:
       • Działania lub zaniechania ze strony pracodawcy, jego przedstawicieli lub osób należących do organizacji, których celem jest uniemożliwienie wejścia na teren miejsca pracy lub pobytu w nim inspektorów pracy i zabezpieczenia społecznego oraz podinspektorów ds. zatrudnienia i zabezpieczenia społecznego, jak również odmowa potwierdzenia swojej tożsamości lub potwierdzenia tożsamości osób wykonujących jakiekolwiek czynności w zakładzie pracy.
       • Przypadki przymusu, groźby lub przemocy wobec inspektorów pracy i zabezpieczenia społecznego oraz podinspektorów ds. zatrudnienia i zabezpieczenia społecznego, a także powtarzające się zachowania utrudniające, uznawane są za poważne naruszenia.
       • Niedopełnienie obowiązków współpracy z urzędnikami Inspekcji Pracy i Ubezpieczeń Społecznych określonych w art. 11 ust. 2 ustawy regulującej działanie Inspekcji Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.
       • Niedopełnienie obowiązku współpracy z urzędnikami systemu Inspekcji Pracy i Ubezpieczeń Społecznych poprzez nieprzekazanie przez pracodawcę informacji wymaganych do kontroli wywiązania się przez niego z obowiązków w zakresie systemu zabezpieczenia społecznego w formie elektronicznej, gdy jest on zobowiązany lub uprawniony do elektronicznego przekazywania decyzji o wysokości składek lub danych dotyczących składek.

     Przeszkody w inspekcji są w każdym przypadku karane przez właściwy organ na podstawie ust. 3, zgodnie z porządkiem materialnym działania prowadzącego lub skutkującego utrudnieniem.

3. KARY ADMINISTRACYJNE ZA NARUSZENIA POPEŁNIONE PRZEZ PRZEDSIĘBIORSTWA DELEGUJĄCE PRACOWNIKÓW DO HISZPANII

   • 3.1. KARY ZA NARUSZENIA W DZIEDZINIE STOSUNKÓW PRACY

     Kary w dziedzinie stosunków pracy uregulowano w art. 40 ust. 1 ustawy LISOS w następujący sposób:

     	POZIOM MINIMALNY	POZIOM ŚREDNI	POZIOM MAKSYMALNY
     DROBNE NARUSZENIA	Od 60 EUR do 125 EUR	Od 126 EUR do 310 EUR	Od 311 EUR do 625 EUR
     POWAŻNE NARUSZENIA	Od 626 EUR do 1250 EUR	Od 1251 EUR do 3125 EUR	Od 3126 EUR do 6250 EUR
     BARDZO POWAŻNE NARUSZENIA	Od 6251 EUR do 25 000 EUR	Od 25 001 EUR do 100 005 EUR	Od 100 006 EUR do 187 515 EUR

     Kary mogą być nakładane na poziomie minimalnym, średnim i maksymalnym, z uwzględnieniem następujących kryteriów klasyfikacji ustanowionych w art. 39 ust. 2 LISOS:

     KRYTERIA KLASYFIKACJI KAR

     (Art. 39 ust. 2 ustawy LISOS)

     Kary podlegają klasyfikacji według następujących czynników:

     • Zaniedbanie i zamiar sprawcy
     • Oszustwo lub zmowa
     • Nieprzestrzeganie uprzednich ostrzeżeń i wymogów Inspektoratu
     • Obroty przedsiębiorstwa
     • Liczba pracowników lub beneficjentów, których dotyczy sprawa
     • Wyrządzone szkody i kwoty będące przedmiotem oszustwa

   • 3.2 KARY ZA NARUSZENIA BEZPIECZEŃSTWA I HIGIENY PRACY

     Kary mające zastosowanie w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy są uregulowane w art. 40 ust. 2 LISOS:

     	POZIOM MINIMALNY	POZIOM ŚREDNI	POZIOM MAKSYMALNY
     DROBNE NARUSZENIA	Od 40 EUR do 405 EUR	Od 406 EUR do 815 EUR	Od 816 EUR do 2045 EUR
     POWAŻNE NARUSZENIA	Od 2046 EUR do 8195 EUR	Od 8196 EUR do 20 490 EUR	Od 20 491 EUR do 40 985 EUR
     BARDZO POWAŻNE NARUSZENIA	Od 40 986 EUR do 163 955 EUR	Od 163 956 EUR do 409 890 EUR	Od 409 891 EUR do 819 780 EUR

     Kryteria klasyfikacji kar są następujące:

     KRYTERIA KLASYFIKACJI KAR W ZAKRESIE BEZPIECZEŃSTWA I HIGIENY PRACY (ART. 39 UST. 3 USTAWY LISOS)

     1. Niebezpieczny charakter działalności prowadzonej w przedsiębiorstwie lub zakładzie.
     2. Stały lub przejściowy charakter ryzyka nieodłącznie związanego z tą działalnością.
     3. Dotkliwość szkód wyrządzonych lub mogących wystąpić w wyniku braku niezbędnych środków zapobiegawczych lub ich wadliwości.
     4. Liczba pracowników, których to dotyczy.
     5. Indywidualne lub zbiorowe środki ochrony podejmowane przez pracodawcę oraz instrukcje wydawane przez pracodawcę w celu zapobiegania zagrożeniom.
     6. Nieprzestrzeganie uprzednich ostrzeżeń lub wymogów, o których mowa w art. 43 ustawy nr 31/1995 z dnia 8 listopada o bezpieczeństwie i higienie pracy.
     7. Niezastosowanie się do propozycji służby bhp, specjalistów ds. bhp lub komitetu ds. bezpieczeństwa i zdrowia przedsiębiorstwa w celu usunięcia istniejących braków prawnych.
     8. Ogólne postępowanie pracodawcy w celu zapewnienia ścisłego przestrzegania przepisów dotyczących zapobiegania zagrożeniom zawodowym.

4. SKARGI I ZAWIADOMIENIA KIEROWANE DO INSPEKCJI PRACY I UBEZPIECZEŃ SPOŁECZNYCH (ITSS) W SPRAWIE DOMNIEMANYCH NIEPRAWIDŁOWOŚCI

   • 4.1. ZWYKŁE SKARGI DO ITSS

     Procedura zgłaszania nieprawidłowościach jest otwarta dla ogółu społeczeństwa, a każda osoba, bez względu na przynależność państwową, może zwrócić się do organów Inspekcji Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

     Na stronie internetowej Inspekcji Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sekcji „Jak złożyć skargę?”, można znaleźć informacje na temat sposobu, w jaki każda osoba posiadająca wiedzę na temat zdarzeń, mogących stanowić naruszenie w sprawach wchodzących w zakres kompetencji ITSS (takich jak prawo pracy, bezpieczeństwo i higiena pracy, zabezpieczenia społeczne, zatrudnienie itd.) może skorzystać z usług świadczonych przez Inspekcję Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

   • 4.2. KOMUNIKACJA Z ITSS ZA POŚREDNICTWEM „SKRZYNKI POCZTOWEJ O NADUŻYCIACH”

     Na podanej stronie internetowej znajduję się adres „SKRZYNKI POCZTOWEJ O NADUŻYCIACH”, za pośrednictwem której można złożyć ZAWIADOMIENIE na temat nieprawidłowości w miejscu pracy, o których ma się wiedzę, przy czym takie zawiadomienie nie jest traktowane jako formalna skarga. W sekcji “Jesteśmy bardzo blisko” można znaleźć adresy i dane kontaktowane inspekcji działających w poszczególnych prowincjach.

5. POSTĘPOWANIE ADMINISTRACYJNE W SPRAWIE NAKŁADANIA KAR W DZIEDZINIE PORZĄDKU SPOŁECZNEGO

   Postępowanie administracyjne w sprawie nakłania kar jest uregulowane przez:

   • Królewski dekret ustawodawczy nr 5/2000 z dnia 4 sierpnia zatwierdzający jednolity tekst ustawy o naruszeniach porządku społecznego i przewidzianych za nie karach („ustawa LISOS”)
   • Dekret królewski nr 928/1998 z dnia 14 maja zatwierdzający ogólne rozporządzenie w sprawie procedur nakładania kar za naruszenia porządku społecznego oraz postępowania w sprawie rozliczenia składek na ubezpieczenie społeczne. (zwany dalej „RD 928/1998”)

   • 5.1 ROZPOCZĘCIE POSTĘPOWANIA W SPRAWIE NAKŁADANIA KAR (art. 13 i 17 dekretu królewskiego nr 928/1998 i art. 52 ustawy LISOS)

     Postępowanie wszczyna się z urzędu na podstawie protokołu naruszenia przepisów wydanego przez Inspekcję Pracy i Ubezpieczenia Społecznego w następstwie inspekcji przeprowadzonej uprzednio z urzędu, z inicjatywy własnej, na drodze skargi lub na wniosek osoby zainteresowanej.

     Nieprzekazanie pracownikom delegowanym pasków wynagrodzenia stanowi drobne naruszenie w rozumieniu art. 6 ust. 2 ustawy LISOS.

     Osoba lub osoby odpowiedzialne są powiadamiane o wydaniu protokołu naruszenia przepisów w terminie dziesięciu dni roboczych od daty zgłoszenia naruszenia.

     Treść protokołu naruszenia przepisów jest określona w art. 14 dekretu królewskiego nr 928/1998 i art. 53 ustawy LISOS. Protokół powinien zawierać między innymi:

     • Wskazanie domniemanego sprawcy naruszenia.
     • Stan faktyczny ustalony przez urzędnika.
     • Zarzucane naruszenie lub naruszenia wraz ze wskazaniem naruszonego przepisu lub przepisów oraz ich kwalifikację
     • Proponowaną kara, jej klasyfikację i określenie ilościowe.
     • Organ właściwy do wydania decyzji oraz organ właściwy do dokonania czynności przygotowawczo-organizacyjnych w postępowaniu w sprawie nakładania kar, a także termin przedłożenia przed tymi organami pism procesowych.
     • Dane urzędnika, który sporządza protokół naruszenia przepisów oraz jego podpis.
     • Datę wydania protokołu naruszenia przepisów.

   • 5.2 PROWADZENIE I CZYNNOŚCI PRZYGOTOWAWCZE POSTĘPOWANIA W SPRAWIE NAKŁADANIA KAR (art. 18 i 18a RD 928/1998)

     Po przekazaniu protokołu naruszenia przepisów, podmiot odpowiedzialny lub podmioty odpowiedzialne mają piętnaście dni, aby przedstawić organowi prowadzącemu postępowanie przygotowawcze wszelkie argumenty, które uznają za uzasadnione w celu obrony swoich praw.

     W tym samym terminie i pod warunkiem, że kara ma charakter czysto finansowy i nie zawiera sankcji dodatkowych, osoba odpowiedzialna może złożyć wobec organu prowadzącego postępowanie oświadczenie o przyjęciu na siebie odpowiedzialności lub gotowości do zapłaty kary, na warunkach określonych poniżej.

     W przypadku nieprzedstawienia argumentów, nie przyznania się do odpowiedzialności oraz niezłożenia oświadczenia o gotowości do zapłaty kary, postępowanie jest kontynuowane aż do momentu wydania propozycji decyzji.

     W przypadku złożenia w odpowiednim czasie argumentów przeciwko protokołowi naruszenia przepisów, organ prowadzący postępowanie może zwrócić się do inspektora lub podinspektora, który sporządził protokół, o wydanie dodatkowego sprawozdania, które należy wydać w terminie piętnastu dni. Takie sprawozdanie jest obowiązkowe, jeżeli przedstawiona argumentacja odnosi się do faktów lub okoliczności innych niż odnotowane w protokole ze względu na niedostateczne przedstawienie stanu faktycznego lub brak możliwości obrony z jakiegokolwiek powodu.

     Po otrzymaniu argumentów lub po upływie terminu na ich przedstawienie, organ prowadzący postępowanie może podjąć decyzję o rozpoczęciu okresu próbnego.

     Jeżeli przeprowadzone czynności wykażą, że powołano się na fakty inne niż podane w protokole lub że takie fakty występują, organ prowadzący postępowanie przygotowawcze, przed wydaniem propozycji decyzji, zapewnia domniemanemu sprawcy możliwość wysłuchania przez okres ośmiu dni.

   • 5.3 ROZSTRZYGNIĘCIE POSTĘPOWANIA W SPRAWIE NAKŁADANIA KAR (art. 20 RD 928/1998)

     Właściwy organ wydaje odpowiednio uzasadnioną decyzję w terminie dziesięciu dni od zakończenia postępowania, potwierdzając, zmieniając lub unieważniając wniosek zawarty w protokole.

     Termin rozstrzygnięcia postępowania w sprawie nakładania kar za naruszenie porządku społecznego wynosi maksymalnie sześć miesięcy, liczonych od dnia złożenia protokołu do dnia doręczenia decyzji. Przerwy z przyczyn zależnych od stron zainteresowanych lub z powodu zawieszenia postępowania, o którym mowa w dekrecie królewskim nr 928/1998, nie wliczają się do maksymalnego terminu na wydanie decyzji.

     Organy uprawnione do nakładania kar wymienione są w art. 48 ustawy LISOS i w art. 4 RD 928/1998.

     Strony zainteresowane zawiadamia się o wydanej decyzji w terminie dziesięciu dni od jej wydania oraz poucza się je o środkach odwoławczych, które można wnieść wobec orzeczenia, o organie administracyjnym lub sądowym, przez którym należy je wnieść, oraz o terminie na ich przedstawienie.

     W przypadku nałożenia kar finansowych, powiadomienie zawiera również:

     1. Kwotę do zapłaty.
     2. Termin, miejsce i sposób wpłaty dobrowolnej.
     3. Zastrzega się, że jeżeli przed upływem tego terminu nie dokonano płatności ani nie wniesiono, w określonych przypadkach, zwyczajnego środka zaskarżenia, dopłata i odsetki za zwłokę są natychmiast naliczane i pobierane oraz, w stosownych przypadkach, egzekwowane w drodze mającego zastosowanie administracyjnego postępowania egzekucyjnego, z wyjątkiem przypadków określonych w art. 25 ust. 2.

   • 5.4 ZAWIESZENIE POSTĘPOWANIA W SPRAWIE NAKŁADANIA KAR Z POWODU ZŁOŻENIA Z URZĘDU SKARGI PRZED SĄDEM DS. SPOŁECZNYCH (Art. 19 RD 928/1998)

     W przypadku przedstawienia argumentów lub dowodów przeciwko protokołowi naruszenia przepisów, które mogą podważyć charakter stosunku pracy będącego przedmiotem kontroli, organ prowadzący postępowanie może zaproponować wniesienie z urzędu skargi do sądu ds. społecznych, której sformalizowanie prowadzi do zawieszenia postępowania oraz powiadomienia zainteresowanej strony.

     W przypadku zawieszenia, postępowanie w sprawie nałożenia kary jest kontynuowane po wydaniu i ogłoszeniu prawomocnego wyroku.

   • 5.5 ŚRODKI ODWOŁAWCZE W POSTĘPOWANIU ADMINISTRACYJNYM

     Strony zainteresowane mogą wnieść środki odwoławcze w toku instancji lub przedstawić wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy w odniesieniu do decyzji i aktów przygotowawczych, o ile te ostatnie rozstrzygają bezpośrednio lub pośrednio co do istoty sprawy, uniemożliwiają dalszy bieg postępowania, powodują brak możliwości obrony lub nieodwracalną szkodę dla uprawnień lub uzasadnionych interesów.

     1. ŚRODKI ODWOŁAWCZE W TOKU INSTANCJI (art. 23 RD 928/1998)

        Od decyzji, o których mowa w poprzednim ustępie, niekończących postępowania administracyjnego, można złożyć środki odwoławcze w toku instancji przed właściwym organem wyższego szczebla w terminie jednego miesiąca w odniesieniu do sprawy, której rozstrzygnięcie kończy postępowanie administracyjne.

        Środki odwoławcze w toku instancji od decyzji podjętych przez dyrektorów generalnych właściwych dla danej sprawy, niekończących postępowania administracyjnego, oraz od decyzji podjętych przez sekretarza stanu ds. zabezpieczenia społecznego i emerytur mogą być składane do ministra właściwego dla danej sprawy. Czynności administracyjne przedstawiciela właściwego ministerstwa i Rady Ministrów wyczerpują drogę administracyjną.

        W zakres kompetencji wspólnot autonomicznych wchodzi odpowiedzialność za określenie organów właściwych do rozstrzygania środków odwoławczych w toku instancji.

        Maksymalny termin na wydanie decyzji w sprawie środków odwoławczych w toku instancji i powiadomienie o jej wydaniu wynosi trzy miesiące. Decyzje w sprawie środków odwoławczych w toku instancji kończą postępowanie administracyjne.

        Jeżeli w ciągu trzech miesięcy od złożenia środków odwoławczych w toku instancji nie zostanie podjęta żadna decyzja, można je uznać za odrzucone i możliwe będzie podjęcie kroków prawnych.

     2. WNIOSEK O PONOWNE ROZPATRZENIE

        Postanowienia administracyjne kończące postępowanie administracyjne mogą podlegać ponownemu rozpatrzeniu przed tym samym organem, który je wydał, lub mogą być bezpośrednio zaskarżone przed sądami administracyjnymi.

        Wniesienie skargi administracyjnej jest możliwe dopiero po wydaniu wyraźnej decyzji lub dorozumianym oddaleniu wniesionego odwołania.

        Termin na złożenie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy wynosi jeden miesiąc, a maksymalny termin na wydanie decyzji w sprawie środka odwoławczego i powiadomienie o jej wydaniu wynosi jeden miesiąc. Nie można ponownie wnieść odwołania od decyzji w sprawie wniosku o ponowne rozpatrzenie.

     3. NADZWYCZAJNY ŚRODEK ODOŁAWCZY W POSTACI PONOWNEGO ROZPOZNANIA

        Przeciwko postanowieniom kończącym postępowanie administracyjne, jeżeli zachodzi którykolwiek z przypadków przewidzianych w art. 125 ustawy nr 39/2015 (ze względu na to, że przy ich wydawaniu doszło do błędu w ustaleniach faktycznych, wynikającego z dokumentów zawartych w aktach sprawy; że pojawiają się dokumenty o istotnym znaczeniu dla rozstrzygnięcia sprawy, które, mimo że są późniejsze, wykazują błąd zaskarżonej decyzji; że na decyzję zasadniczo wpłynęły dokumenty lub zeznania uznane za fałszywe prawomocnym orzeczeniem sądu, wcześniejszym lub późniejszym w stosunku do tej decyzji; lub że decyzja została wydana w wyniku oszustwa, przekupstwa, przemocy, nadużyć lub innego karalnego zachowania i została uznana za taką na mocy prawomocnego orzeczenia sądu), można wnieść nadzwyczajny środek odwoławczy do organu, który wydał postanowienie, w ciągu czterech lat, jeśli jest on oparty na pierwszej sprawie, lub w ciągu trzech miesięcy, jeśli jest on oparty na trzech ostatnich. Termin wydania decyzji wynosi trzy miesiące.

   • 5.6 EGZEKWOWANIE I POBIERANIE KAR ADMINISTRACYJNYCH (art. 24 i 25 RD 928/1998)

     Ostateczne decyzje w sprawie nakładania kar wydane w postępowaniu administracyjnym są natychmiast wykonalne.

     Kary finansowe nakładane przez organy generalnej administracji państwowej, z wyjątkiem kar za naruszenia w dziedzinie zabezpieczenia społecznego, są pobierane zgodnie z procedurą ustanowioną w Ogólnym Regulaminie Poboru, zatwierdzonym dekretem królewskim nr 939/2005 z dnia 29 lipca. Dobrowolny pobór będzie prowadzony przez przedstawicielstwa gospodarcze i skarbowe, a w okresie wykonawczym przez Państwową Agencję Administracji Podatkowej.

     Termin dobrowolnej zapłaty wynosi trzydzieści dni od dnia doręczenia decyzji o nałożeniu kary. Jeżeli od decyzji o nałożeniu kary wniesiono środek odwoławczy w postępowaniu administracyjnym, w decyzji dotyczącej odwołania wyznacza się, w stosownych przypadkach, nowy piętnastodniowy termin płatności.

     Kary finansowe nakładane przez organy wspólnot autonomicznych w ramach ich kompetencji są pobierane przez organy wskazane w przepisach regulujących pobór danin publicznych w każdej z tych wspólnot autonomicznych i zgodnie z określonymi w nich procedurami.

   • 5.7 ZASKARŻENIE DECYZJI O NAŁOŻENIU KARY

     Decyzja w przedmiocie środków odwoławczych w toku instancji wyczerpuje postępowanie administracyjne i podlega zaskarżeniu przed sądami ds. społecznych zgodnie z przepisami ustawy nr 36/2011 z dnia 10 października o sądach ds. społecznych.

     Procedura rozpoczyna się z chwilą złożenia wniosku, przy czym termin na złożenie wniosku wynosi dwa miesiące, jak przewidziano w art. 69 LRJS, lub 20 dni (art. 70 LJRS) bądź jest wyraźnie określany, w stosownych przypadkach, zgodnie z mającymi zastosowanie ustaleniami proceduralnymi.

     Poza spełnieniem ogólnych wymogów, skarga powinna dokładnie wskazywać zaskarżone postanowienie lub decyzję, organ administracji lub podmiot prawa publicznego, przeciwko którym jest ona skierowana, oraz, w stosownych przypadkach, osoby lub podmioty, których prawa lub uzasadnione interesy mogą zostać naruszone w wyniku przyznania racji stronie skarżącej.

     Postępowanie kończy się wydaniem wyroku, w którym orzeka się w przedmiocie należycie sformułowanych we wniosku żądań.

6. ROSZCZENIA OSÓB POSZKODOWANYCH PRZED SĄDEM

   Zgodnie z art. 15 ustawy nr 45/1999, sądy ds. społecznych rozpatrują wszelkie kwestie sporne wynikające z tej ustawy, zgodnie postanowieniami art. 2 lit. n) i art. 2 lit. t) ustawy nr 36/2011 z dnia 10 października o sądach ds. społecznych.